Soms verlang ik zo naar liefde en aandacht dat ik genoegen neem met een (steeds terugkerende) scharrel. Een scharrel die niet met mij gezien wil worden, omdat ik “te oud” ben. Een scharrel die langs komt als het hem uitkomt. Een best wel egoïstische man op meerdere fronten.
Ik wil het dit keer niet over “de man” hebben. Dat is heel makkelijk om alles bij hem neer te leggen. Hij is egoïstisch, denkt niet aan mij, alleen aan zijn eigen behoeften. Hij zoekt mij steeds weer op. Enz, enz. Natuurlijk allemaal waar. En met hem zijn er nog vele andere mannen die nogal op zichzelf gericht zijn. Ja, helaas mannen! Dit is een goed onderwerp voor een andere blog.
Ik wil het over mezelf hebben. Deze man is zoals hij is. En omdat ik hem al langer ken, weet ik dat hij niet van plan is om dit te veranderen. Hij heeft een paar kleine pogingen gedaan, maar het zit niet in hem of hij wil het niet. Deze man is niet goed voor mij.
Relatieverslaving
En toch laat ik deze man elke keer weer binnen! Ik word moe van mezelf. Elke keer denk ik: nu was het de laatste keer. Ik heb hem overal geblokkeerd, maar dan blijkt dat hij me nog wel kan mailen, want je kunt email adressen niet blokkeren. Ja het kan wel maar dan komen ze in de spam. En ook die lees ik af en toe omdat dit nodig is en ja hoor wie heeft er een mail gestuurd, je raadt het al.
Of de laatste keer. Ik had Tinder weer geopend na een half jaar van afwezigheid en wie komt daar voorbij? Jullie raden het al, deze man. Ik had hem naar links kunnen swipen, maar dat kon ik niet. Dezelfde avond kwam hij langs.
Ik vraag me al een lange tijd af wat me zo aan deze man trekt, waarom ik geen nee tegen hem kan zeggen en de verleiding niet kan weerstaan, ondanks dat hij niet goed voor mij is, niet eens echt leuk is en ik een liefdevolle man verdien.
Ik lees de laatste tijd regelmatig berichten op Linkedln over relatieverslaving en herken hierin gedeeltelijk mijn eigen verhaal.
"Een relatieverslaving is een obsessie, waarbij je vast blijft houden aan je huidige partner, zelfs als je weet dat er geen sprake is van gelijkheid binnen de relatie".
Ik had geen liefdesrelatie met deze man, maar ik herken het deels. Ik ben verslaafd aan deze man. Of beter gezegd: verslaafd aan het gevoel dat hij me niet kan missen, dat hij steeds weer naar me toe terug komt, wat hij ook steeds doet. Elke keer hoop ik dat hij veranderd is, dat hij wel aandacht heeft voor mij, daarom reageer ik op zijn berichten. Oh, oh, wat een naïeve gedachte, want dit gaat niet gebeuren.
De geschiedenis herhaalt zich
Met mijn verstand weet ik echt wel dat hij niet goed voor me is. Maar mijn gevoel hoopt wat anders. Mijn theorie over deze situatie is dat ik mijn geschiedenis herhaal uit mijn verleden met mijn psychiatrisch zieke ouder. Ik zal het uitleggen.
Schilderij wat ik gemaakt heb nadat ik de eerste keer geen contact meer had
Juist omdat hij niet van me houdt en hij me op de meeste punten afwijst, wil ik hem. Ik wil dat hij van mij gaat houden, hem laten zien dat ik het wel waard ben om van te houden. En dat terwijl ik niet eens een relatie met hem zou willen. Gekker moet het niet worden. Als je me niet kunt volgen, snap ik dat helemaal. Ik kan mezelf soms amper volgen, maar trauma’s leiden/lijden een eigen leven en kruipen op plekken waar je ze zelf niet verwacht had.
Mijn trauma heb ik door de ouder met psychiatrische problemen. Ik werd niet gezien, ik mocht niet mezelf zijn, ik was niet goed genoeg. Er werd niet van me gehouden. Contact werd verbroken. Mijn verlangen is om gezien te worden door mijn psychiatrisch zieke ouder. Dit is niet gebeurd en zal ook nooit meer gebeuren. Vanuit dit perspectief begrijpelijk dat ik de geschiedenis herhaal. Doordat ik het niet gekregen heb probeer ik het nu alsnog te krijgen van deze man, omdat de situatie lijkt op die van vroeger, ik word getriggerd.
Nooit gedacht dat ik hier last van zou krijgen. Ik sta verbaasd van mezelf. Ik had gedacht dat dit aan mij voorbij zou gaan, omdat ik een langdurige relatie heb gehad waarin dit niet speelde. Achteraf besef ik dat dit wel speelde. Ik kon mijn ex ook niet loslaten op het moment dat ik realiseerde dat hij niet meer van me hield. Er was een andere partner voor hem voor nodig om me helemaal los te maken.
Zoals de psychiatrisch zieke ouder niet goed voor mij is en niet van me houdt, is deze man ook niet goed voor mij en toch verlang ik er juist naar dat hij van me gaat houden. Wat nooit gaat gebeuren. Niet dat ik dit bewust doe en wil, maar diep van binnen werkt het blijkbaar zo.
Begrip voor mezelf
Door mezelf te begrijpen kan ik milder naar mezelf kijken. Blijkbaar heb ik nog steeds een appeltje te schillen met mijn verleden. Ik heb al meerdere keren het contact verbroken met deze man en elke keer dacht ik dat dit echt definitief was en ik hem nooit meer zou zien.
Vanochtend heb ik het contact weer verbroken. Of dit de laatste keer is zal de toekomst uitwijzen. Ik maak me er niet meer druk om. Belangrijkste is dat ik vandaag ten volle voelde dat hij mij niet waard is. Dat ik een gelijkwaardig contact wil. De eerste keer dat ik tot dit besef kwam duurde een klein jaar. Nu had ik een paar weken nodig om weer tot dit besef te komen.
Ik wil me niet meer laten gebruiken.
Mijn nieuwste schilderij: "Mijn bevrijding"
De eerste keer dat ik stopte met het contact moest ik vooral huilen. Nu voel ik me met name boos op hem en krachtig. Hij is het niet waard om verdriet om te hebben. Er komt een dag dat ik hem niet meer nodig heb en hij voorgoed uit mijn leven verdwenen is.
Dit is mijn weg die ik te gaan heb
Belangrijkste is dat ik vandaag “mezelf gezien heb”. Vannacht droomde ik dat er een onbekende man, zonder dat ik het wilde, aan mijn borsten zat. In mijn droom liep ik weg. Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat dit exact dezelfde situatie was als met mijn scharrel. Ik wil het niet meer.
Update 5 juli 2022:
Het is inmiddels een jaar later en ik heb hem weerstaan! Hij heeft mij een mail gestuurd die in mijn spam terecht kwam. Hij wilde weten hoe het met mij is omdat hij aan mij dacht. Dit heeft hij vaker gedaan en ik weet waar dit op uitdraait. Ik heb hem nu een boze mail gestuurd, daarna niets meer van hem gehoord.
"Liever eenzaam in mijn eentje, dan eenzaam met een man"
En het bijzondere is dat ik me door dit besluit nu al minder eenzaam voel. Wel verdrietig om het hele gebeuren, want ik gun mezelf een liefdevolle man, die er nu (nog) niet is. En tegelijkertijd ben ik trots op mezelf!
Ik schrijf deze blog als uitlaatklep voor mezelf, het voelt zo goed om te doen. Binnen no time stond het op papier (computer). Ik schrijf deze blog voor de mensen die zich in mijn verhaal herkennen, ik ben helaas niet de enige. Ik schrijf deze blog ook voor een beetje begrip van jou als lezer. Om te laten zien dat het niet zo eenvoudig is om te stoppen met iets wat niet goed voor je is, maar wel verslavend. Dat je soms situaties mee moet maken om er los van te komen. Oordeel niet te snel.
Dit is mijn weg die ik te gaan heb. Wat is jouw weg?
Als ik het kan, kan jij het ook!
Weet je niet hoe? Maak een afspraak voor een inspiratiegesprek om te kijken wat ik voor je kan betekenen.
Reactie plaatsen
Reacties