Vandaag even geen prachtig verhaal over hoe mooi het leven kan zijn. Vandaag sta ik even stil bij alle mensen die alleen zijn, mensen die geen liefdesrelatie hebben maar dit wel zouden willen. Zoals ikzelf.
Ik vind dat ik het beste uit mijn leven haal. Ik vermaak me thuis prima. Ik ga er alleen op uit, als mijn gezondheid dit toestaat. Ik laat me niet weerhouden om op stap te gaan, zowel met als zonder vrienden. Ik ga (alleen) naar festivals, de sauna, op vakantie, workshops, enz. Zo heb ik een seizoenkaart van FC Groningen en zie ik alle thuiswedstrijden in het stadion. Vorige week zondag was een topwedstrijd tegen PSV die we gewonnen hebben met 4-2. Na afloop heb ik gejankt van blijdschap. Super genoten en blij naar huis gegaan.
Missen van een maatje
En tja, thuis aangekomen besefte ik dat ik dit met niemand kon delen. Hoe fijn is het om aan je lover te vertellen hoe mooi de wedstrijd was, hoe blij ik en de andere 21.500 supporters waren. Toen ik thuis kwam werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Bah.
Je zult het wel herkennen: thuis komen en voor jezelf moeten koken, niemand die aan je vraagt hoe je dag was.
Alleen naar bed, alleen eten, alleen Netflix kijken.
In je eentje belangrijke beslissingen nemen
Nee, ik ben niet zielig, ik ben niet afhankelijk, ik doe waar ik zin in heb. Ik ga alleen of met mijn kinderen of vriendinnen op vakantie. Ik heb vriendinnen die mij dierbaar zijn, lieve kinderen die me veel waard zijn en waar het contact goed mee is. Ik onderneem van alles. ik ben een zelfstandig, krachtige, blijmoedige vrouw.
En toch.....................mis ik een maatje, een levenspartner. Jij ook?
Hoe fijn is het om met je partner samen te genieten van activiteiten die je beiden leuk vind. Om samen wakker te worden in hetzelfde bed en een ontbijtje te krijgen of te geven. Zonder dat de ander je claimt, met een eigen leven.
Ik weet wat het is, mijn ex-man was mijn maatje, mijn alles. Ik voelde me zo verbonden met hem en kon alles met hem delen. Daarom mis ik het wellicht des te meer.
Periode van alleen zijn was nodig
In januari 2023 ben ik 6 jaar gescheiden en sindsdien heb ik geen nieuwe relatie gehad. Wel een aantal (jongere) scharrels wat vooral goed was voor mijn zelfvertrouwen. Jaren waarin ik ook echt geen relatie wilde. Ik heb deze tijd gebruikt om als eerste los te komen van mijn ex- man, als tweede om te ontdekken en te genieten. Alleen de lusten en niet de lasten, zal ik maar zeggen. Een super gave tijd die ik niet had willen missen. Het waren ook de jaren van bezinning, het verwerken van mijn scheiding en burn -out die ik een half jaar na de scheiding bleek te hebben ontwikkeld.
In de afgelopen periode realiseerde ik me dat ik nog nooit echt alleen was geweest in mijn leven. Ik leerde mijn ex-man kennen toen ik 19 was. Ik woonde nog thuis. Ik ben op kamers gegaan op mijn 21ste. Op mijn 24ste ben ik gaan samenwonen. Ik ben 31 jaar samen geweest met mijn ex-man en nu dus bijna 6 jaar alleen. Zoals ik al eerder schreef was het goed dat ik een tijd alleen was. Deze tijd had ik ook nodig om mezelf terug te vinden en te ontdekken wat ik wil en belangrijk vind in mijn leven en binnen een relatie. Maar nu begin ik er genoeg van te krijgen. Ik vind het gewoon minder leuk om alleen door het leven te gaan. Vandaag vind ik het ff helemaal niets aan.
Wat ik her en der om mij heen hoor: "Je moet eerst van jezelf houden, voordat je van een ander kunt houden" . Of nog erger :" Jouw partner komt vanzelf als je eerst maar van jezelf leert houden". Dit roept irritatie bij me op. Meestal komt dit van mensen die zelf in een relatie zitten. Alsof zij (altijd) van zichzelf houden. Alsof het hebben of niet hebben van een partner iets te maken heeft of je van jezelf houdt. Wat mij betreft helemaal niets. Deze mensen beweren dus eigenlijk dat het mijn eigen schuld is dat ik nog geen partner heb, want als ik meer van mezelf zou houden had ik al lang een partner. Misschien hou ik juist heel veel van mezelf omdat ik geen genoegen neem met minder, waardoor ik niet blijf hangen aan de eerste de beste man.
Goed praten van het gemis
Ik hoor om me heen ook wel de voordelen van het niet hebben van een relatie. Alle voordelen worden opgenoemd (ik doe er zelf ook aan mee) : Je bent vrij om te doen wat je wilt, niemand om rekening mee te houden, een relatie is niet makkelijk, er zijn heel wat slechte relaties dus je mist niks, enz, enz. Allemaal waar. Maar dat neemt nier weg dat ik juist een partner zou willen om rekening mee te houden, dat mis ik juist.
Dit is bijna hetzelfde als mensen tegen je zeggen dat er toch wel veel nadelen kleven aan het moederschap, als je geen of moeilijk kinderen kunt krijgen. Dit om de pijn te verzachten. Ik deed dit ook t.a.v. een relatie. Ik realiseer me echter dat ik het gewoon niet altijd leuk vind om vrijgezel te zijn. Ik ben een weegschaal en weegschalen schijnen al helemaal niet geboren te zijn om alleen door het leven te gaan. En er is helemaal niets mis mee om niet alleen te willen zijn en om er ook nog van te balen. En misschien helpt het mij en jou juist om het gevoel toe te staan, het er te laten zijn en te accepteren dat het er is. Hierdoor kan je het ook weer makkelijker loslaten.
Toegeven aan je baalgevoel
Ik geef er lekker even aan toe en ik baal als een stekker.
Dan zeg je wellicht: verander iets aan je situatie. Nou dat heb ik gedaan. Ik heb op datings apps en sites gezeten zoals Tinder, Happn en relatieplanet. Ik heb meegedaan aan speeddates. Ik heb zelfs een relatiebemiddelingsbureau ingeschakeld (en flink voor betaald) wat op niets is uitgelopen. Ook heb ik een aantal keer een man uit de kroeg opgepikt. Helaas allemaal tevergeefs. Een partner is niet op bestelling te krijgen. En naarmate je ouder wordt lijkt het wel stukken moeilijker om de juiste persoon te treffen. (Of ben ik te kritisch?) Ik probeer het nu los te laten en niet meer actief op zoek te gaan. Misschien komt dan Mister right op mijn pad.
En waarom voel ik de behoefte om hierover te schrijven? Omdat ik mezelf en ook jou de kans gun om te mogen balen. Het is niet (altijd) leuk om alleen te zijn, hoeveel je ook er aan doet om het leuk te maken. Ik voel de behoefte om het heerlijk van me af te schrijven, mij helpt het in ieder geval. Hopelijk steunt het jou ook!
Tuurlijk voel ik me trots dat ik zonder partner mijn eigen praktijk heb opgezet. Deze keus had ik nooit gemaakt als ik nog bij mijn ex-man was geweest. Tuurlijk ben ik trots dat ik in mijn eentje een huis heb gekocht en van weinig geld kan rond komen. En trots dat ik doe waar ik zin in heb of mijn kinderen en vrienden nu wel of niet meegaan, zoals in mijn eentje op vakantie gaan. En natuurlijk ben ik trots dat ik geen man nodig heb om te genieten van het leven. Ben jij ook trots op jezelf?
Het alleen zijn is ergens goed voor geweest, het heeft me gebracht waar ik nu ben maar nu vind ik het welletjes geweest. Het heeft lang genoeg geduurd.
En jij en ik mogen er openlijk van balen.
Reactie plaatsen
Reacties