Ik liep met een vriendin te wandelen in een mooi stukje Groningen en ik realiseerde mij dat ik me vrij en gelukkig voelde. En dat is zo heerlijk. Dat vrije gevoel heb ik niet altijd gehad, daarom ben ik mij er ook zo van bewust. En geniet ik er nu dubbel van.
Marion(et)
In een eerdere blog: Doe de dingen waar je blij van wordt, heb ik al geschreven dat ik voor Veilig Thuis een interview heb gegeven over mijn onveilige en beklemmende jeugd doordat ik opgegroeid ben met een psychiatrisch zieke ouder waarbij de andere ouder niet opgewassen was tegen de psychiatrisch zieke ouder. Ik ben een KOPP. Er is een boekje van gemaakt met illustraties, zo ook bij mijn verhaal. En deze illustratie, gemaakt door Merel Kotterer, kwam zo binnen, ongelooflijk. Ik zag de tekening en besefte dat deze afbeelding precies dat liet zien hoe ik mijn jeugd en een deel van mijn volwassen leven heb ervaren en hoe ik me voelde en hoe de psychiatrisch zieke ouder mij behandelde. Ik voelde me een Marion(et).
Ik probeer al jaren voor mezelf te omschrijven hoe het voelde. In een eerdere blog: Hoop, beschrijf ik mijn angst die ik voelde. Angst is de grootste en belangrijkste emotie die ik altijd gevoeld heb en mijn leven voor een groot deel gedomineerd heeft. Maar daarmee heb ik nog niet volledig omschreven hoe ik de situatie heb ervaren en wat er precies gebeurde.
Even een paar definities van een marionet:
- Een marionet is een trekpop
- een pop die bewogen wordt door middel van draadjes aan armen, benen en of andere lichaamsdelen
- In overdrachtelijke zin is een marionet een persoon die zuiver in dienst van iemand anders handelt
- Een marionet is een willoos werktuig in andermans handen
Deze illustratie is gemaakt door Merel Kotterer
Poeh, heftige woorden. En toch is dit precies hoe ik mij gevoeld heb bij mijn psychiatrisch zieke ouder. Ook nu weer komt het bij me binnen. De ouder trok aan de touwtjes en bepaalde welke kant ik op moest. Ik mocht niet voelen wat ik wilde. Ik mocht niet zijn wie ik wilde. Er werd voor mij bepaald of ik links of rechtsaf moest. Ik mocht mijn eigen fouten niet maken.
Loslaten van je kinderen is een "normaal" proces
Uiteraard is het zo dat je als ouder soms bepaalt voor je kind. Hoe jonger het kind hoe meer je bepaalt. Dat realiseer ik mij. Omdat kinderen langzaam moeten leren te vertrouwen op zichzelf. Daar help je als ouder je kind mee. Als het goed is laat je je kind naarmate ze ouder worden steeds meer zelf bepalen en beslissingen nemen. Beslissingen die bij de leeftijd past. Dit heet groeien naar volwassenheid. Dit klinkt logisch toch? En toch is dat in mijn jeugd en ook volwassen leven niet vanzelfsprekend geweest.
Mijn theorie over mijn leven is dat mijn psychiatrisch zieke ouder mij niet los kon laten, mij mijn eigen fouten niet kon of wilde laten maken. De ouder wilde heersen, de macht en de regie over mij hebben, ik vermoed uit angst om me kwijt te raken. Er werd bepaald voor mij dat mijn vriendje niet goed was en er is net zolang op me ingepraat dat ik het uit maakte. En dat terwijl ik er later achter kwam dat hij het beste was wat me op dat moment kon overkomen. Ik mocht mijn eigen gedachten er niet over hebben. Mijn psychiatrisch zieke ouder vond dat ik psycho-therapie nodig had en dus ging ik in therapie op mijn 15e. Niet omdat ik dit zelf wilde.
Toen ik zelf moeder werd en mijn kinderen op zichzelf gingen wonen, besefte ik dat dit het moeilijkste is voor een ouder: het loslaten van je kinderen en ze hun eigen leven laten leiden. Ik wilde ze behoeden voor al het leed en ik was bang ze kwijt te raken. Maar juist door ze los te laten en hun eigen weg te laten gaan, raak je ze niet kwijt. Ze voelen de ruimte bij je als moeder, juist omdat je ze vrij laat, heb ik uit ervaring geleerd. Het is een “normaal” proces tussen ouders en kinderen. Ze verlaten het nest, maar ze verlaten jou niet.
Je vrij voelen na een beklemmende jeugd
Als je als kind opgroeit met een ouder met psychiatrische problemen is het extra moeilijk om je los te maken van je ouders. Iig gold dit voor mij. En waarom? Omdat de zieke ouder mij niet los kon laten. Ik zat gevangen in het web, ik was de marionet van de zieke ouder. De ouder geeft je nauwelijks de ruimte te experimenteren, je eigen weg te gaan. Hoe stom, dom, fout en idioot die misschien ook is in de ogen van je ouder, het is wel jouw weg.
Tegen mijn cliënten zeg ik:
"Je kunt de situatie met je psychisch zieke ouder niet veranderen, wel de manier hoe jij er mee omgaat! Dit maakt je vrij".
En zo is het precies. Zo heb ik het ook aangepakt.
Mijn psychiatrisch zieke ouder is niet veranderd. In al die jaren heeft de ouder geprobeerd de regie te houden over mijn leven, door het contact met mij te verbreken als de ouder het niet eens was met een besluit van mij. De ouder heeft geprobeerd mijn leven te ontregelen, door mij een paar jaar geleden te onterven. En zelfs toen ik een liefdevolle brief per post stuurde waarin ik mijn gevoelens uitlegde, kreeg ik een reactie per mail terug dat het niet waar is wat ik voelde.
Ik zal niet ontkennen dat dit me raakte, net zoals de onterving. Dat komt echt wel binnen, ik heb er verdriet van gehad, tuurlijk. Maar ik ben niet omgevallen. Ik ben niet meer afhankelijk van de liefde van de zieke ouder. De ander wil de touwtjes nog in handen hebben, weet je nog van de marionet? Maar ik ben geen marionet meer, maar Marion!!!!! Ik ben geen willoos werktuig meer in andermans handen. Ik ben een onafhankelijke, zelfstandige, vrije vrouw.
Je hebt altijd een keuze
Ik heb bewust de keuze gemaakt om de zieke ouder niet meer de regie te laten hebben over mijn leven en mijn leven te laten bepalen. Dit ging niet van de één op de andere dag. Dit is een proces, waar de nodige realisaties voor nodig waren:
- Beseffen dat iemand, meestal de psychiatrisch zieke ouder, jouw leven beheerst en je daar veel last van ondervindt
- Beseffen dat dit niet “normaal” is
- Jij bent belangrijk, op z’n minst net zo belangrijk als je psychisch zieke ouder
- Realiseren dat jij recht hebt op je eigen grenzen, zelfs als het je psychiatrisch zieke ouder betreft
- Jezelf de ruimte geven om te voelen wat je voelt, dus ook als je gevoelens van boosheid ervaart
- Jij bent verantwoordelijk voor je eigen leven. Dat is positief nieuws, want dat betekent dat je er iets aan kunt veranderen
- Je bent niet afhankelijk van de liefde van je psychiatrisch zieke ouder
- Beseffen dat jij jezelf die liefde kan geven, ja dit kan echt!
- Je hebt altijd een keuze
"Kies je voor je gelijk of je geluk?"
Het beseffen is de eerste stap naar vrijheid en heling. Het hoe is meestal ietsje lastiger. Daarom zijn er mensen zoals ik die jou daarbij kunnen helpen. Ik help je op weg naar jouw vrijheid! Je zult merken dat je steeds sterker wordt en leert te voelen wat je zelf wilt en dat maakt dat je keuzes kunt en leert maken.
Wil je weten hoe? Neem contact op via deze button. Als je je aanmeld via deze button krijg je 10% korting op een therapietraject van 1 intake en 7 sessies. Vermeld in het bericht: Lenteactie. Vul je gegevens in en ik neem zo spoedig mogelijk contact met je op. De actie is geldig tot 15 april 2022
Reactie plaatsen
Reacties