Wat kan een mens soms stomme dingen doen of juist laten waar je spijt van hebt. Had ik maar……..
Zoals accepteren dat mijn toenmalige echtgenoot meer tijd besteedde aan een collega/vriendin en haar gezin dan aan mij. Ik was blind, ik dacht: het is voor een goed doel. We hadden nooit steun gekregen van familie en anderen bij de opvoeding van onze kinderen en daarom wilde hij er voor haar kinderen zijn, dat was zijn argument. En ik was daar gevoelig voor.
Natuurlijk moest hij en daarom ik ook er voor haar gezin zijn. Een van haar kinderen kwam zo af en toe bij ons logeren, omdat het thuis even niet ging. Het gebeurde steeds vaker en omdat ik had aangegeven het kind niet meer zo vaak over de vloer te willen hebben, ging mijn toenmalige echtgenoot vaker naar haar gezin toe. Hij was daar regelmatig.
Op een dag zouden wij naar de bioscoop, wat we al tijden niet meer geweest waren, maar zij belde dat het niet goed ging thuis. In plaats van dat wij naar de bioscoop gingen, is hij naar haar toe gereden om daar problemen op te lossen. Ik vond het niet leuk, maar ik zei er niets van en liet hem gaan.
De harde werkelijkheid
Ik heb het allemaal laten gebeuren, ik deed het uit liefde voor hem, omdat hij zo graag wilde helpen. Ik was ook bang om hem kwijt te raken ( maar ik was hem toen al kwijt, maar dat terzijde). Ik eiste de aandacht niet op. Hij was met alle aandacht bij haar en haar gezin en niet meer bij mij. Hij wilde geen weekendjes meer weg, hij wilde zelfs niet meer zoenen. Ik had het wel opgemerkt en er ook wat van gezegd maar er geen enkele conclusie aan verbonden. Hij overigens ook niet.
Hij hield niet meer van mij, zoveel is nu wel duidelijk. Toen was mij dat niet duidelijk. Ik hield met mijn hele ziel en zaligheid nog wel van hem, wellicht tegen beter weten in. Ik gaf hem alle ruimte, maar hij was met zijn liefde niet meer bij mij. Hij was al bij me weg, ook al was het feitelijk niet zo.
Op mijn feest ter gelegenheid van mijn 50ste verjaardag, een half jaar voor onze scheiding, leek het nog zo mooi, maar achteraf blijkt dat we helemaal niets meer gezamenlijks hadden. We staan zelfs niet samen op de foto. Hij en zij wel! De liefde voor mij was toen al verdwenen en ik maar achter hem aan rennen.
Achteraf blijkt dat er meerdere mensen in mijn omgeving en die van haar ex in die tijd hadden gevraagd of er misschien iets was tussen hem en haar. En wij maar ontkennen, nee hoor, het zijn goede collega’s en vrienden en er is helemaal niets tussen hen. Hoe komen jullie daarbij.
De kip of het ei
Hield hij al niet meer van mij en is in de armen van haar gevallen? Of hield hij nog van mij, maar is hij gevallen voor haar charmes en is de liefde toen opgehouden voor mij? Ik zal het nooit weten. Feit is dat we ruim 5 jaar geleden gescheiden zijn. Hij was degene die het aankaartte en ik kon meteen ja zeggen, omdat ik, op de manier waarop het toen ging, niet oud wilde worden met hem. En zo leek het een heel harmonieuze, gelijkwaardige scheiding.
We wilden beiden scheiden, hebben alles geregeld in een paar maanden. Zoals hij zei: de koek is op. Maar zo was het helemaal niet voor mij. Mijn koek voor hem was helemaal niet op. Ik had voor mezelf besloten dat ik oud wilde worden met hem. Maar niet op de manier zoals het toen ging. Ik was het vechten beu, het knokken voor een beetje liefde. Want naast dat hij vaak bij haar gezin was, werkte hij ook veel ( met haar overigens). Meer dan me lief was. Een scheiding leek me het enige juiste, maar de liefde voor hem bleef. Dat maakte het juist zo pijnlijk.
Had ik maar....
Anderhalf jaar na onze scheiding bleek hij met haar een relatie te hebben. Inmiddels was zij ook gescheiden van haar toenmalige echtgenote. Nou zal je zeggen, daar is toch niets mis mee. Er heeft geen overspel plaats gevonden, dus wat is er mis? Nou zo zie ik het niet. Hij heeft het bed misschien niet met haar gedeeld tijdens ons huwelijk ( hij zegt van niet) maar is in mijn ogen wel psychisch vreemd gegaan. Door veel tijd met haar door te brengen en niet met mij.
En als ik er iets van zei, kwam hij wel met een argument waarom ik het zou moeten toestaan. En ja hoor ik volgde hem. Wat ik nu zo dom vind van mezelf is dat ik het allemaal geaccepteerd heb in mijn huwelijk. Had ik maar….. meer voor mezelf op gekomen. Hij kreeg de ruimte van mij om vaak in dat gezin te zijn, te zorgen voor dit gezin. Veel met haar op te trekken. Ze hebben de tijd gehad om elkaar goed te leren kennen. En wij raakten steeds verder uit elkaar.
Schokkend moment
Toen hij het me vertelde van de relatie met haar, voelde ik een dolksteek in mijn zij. Ik voelde me verraden. Zij was al jaren in mijn leven, in ons leven. We kwamen bij elkaar over de vloer, hebben samen oud en nieuw gevierd, ik ken haar familie. En de laatste jaren de zorg voor haar kinderen. Ze werd een huisvriendin van ons. Het mocht iedereen zijn waar hij een relatie mee zou krijgen, behalve zij. Zij maakt onderdeel uit van mijn geschiedenis met mijn ex, al 16 jaar was zij in zijn leven, de laatste 10 jaar in het leven van mij en mijn gezin.
Het deed zo ongelofelijk veel pijn. Het voelde of hij mij verlaten heeft voor haar. Dat is hoe ik het voelde. Hij ziet het heel anders. Hij zei dat de relatie met haar niets te maken heeft met onze scheiding. Huh? Ja hoor en dat moet ik geloven? Het is maar van welke kant je het bekijkt.
Een lang rouwproces
Scheiden is gewoon afschuwelijk en een lang rouwproces, vooral als je nog van iemand houdt. Helen van een scheiding is accepteren dat de man waar je dacht oud mee te worden, niet meer van je houdt. Accepteren dat deze man een andere weg is ingeslagen, waar ik niet meer in pas. Accepteren dat hij met haar en onze kinderen naar een bijzondere vakantieplek is gereisd waar ik met hem heel gelukkig ben geweest, jaren geleden. Ook al snap ik niets van deze keuze.
En weet je, dat kan ik nu na 5 jaar zeggen, maakt het niet meer uit of hij nu wel of niet vreemd is gegaan. Of hij door haar niet meer van mij ging houden of dat dit er los van staat. Feit blijft dat we uit elkaar zijn en niet samen oud worden. Feit blijft dat zijn liefde voor mij is verdwenen. Feit blijft dat mijn liefde voor hem blijft, ook al zou ik nu geen relatie meer met hem willen. En dat is rouwen, realiseren dat het over is. De rauwe werkelijkheid.
Helen van een scheiding
Helen van een scheiding is ook realiseren dat ik eigenlijk blij mag zijn dat hij meer aandacht had voor haar en haar gezin dan voor mij tijdens ons huwelijk, waardoor hij ons huwelijk makkelijker kon beëindigen. Ik was waarschijnlijk nooit bij hem weggegaan, terwijl ik de laatste jaren niet meer gelukkig met hem was, omdat hij nauwelijks nog aandacht had voor mij.
Ik realiseer me ook dat ik uiteindelijk blij mag zijn dat hij een relatie met haar kreeg, want hierdoor kon ik hem definitief loslaten (heeft wel even geduurd hoor!). Het is over en uit. Want wat moet ik met een man die niet meer van mij houdt? Nou, niets dus. Als ik mijn intuïtie gevolgd zou hebben was ik al veel eerder uit dit huwelijk gestapt. Had ik voor mezelf gekozen, omdat het al een lange tijd niet goed zat tussen ons. Maar dat heb ik niet gedaan.
Oh, wat is het leven soms een harde leerschool.
Herken je mijn verhaal en zou je er over willen praten, neem dat contact op.
Reactie plaatsen
Reacties