15 jaar geleden heb ik het contact verbroken met mijn psychiatrisch zieke ouder om mijzelf en mijn gezin te beschermen. Ik kon niet meer tegen de verwijten, niet meer tegen de straffen (het contact met mij verbreken) als ik eigen keuzes maakte. Ik kon niet meer tegen de kilheid en boze blikken. Een ouder die niet anders kon en ziek is.
Jeetje, ik heb jaren gedacht dat het verbreken van dit contact een zwaktebod was van mezelf. Dat het aan mij lag dat ik niet met deze ouder om kon gaan. Dat ik de loser ben die het niet kon. In tegenstelling tot mijn zus en broer die nog wel contact met deze ouder hebben.
Interview met Anne van der Kaaden
Ik heb een interview geluisterd met Anne over haar onveilige jeugd. Ze groeide op met een moeder die ernstig lichamelijk ziek was, wat achteraf grotendeels niet bleek te kloppen. Haar moeder bleek vooral psychisch ziek. Ze heeft een boek geschreven over haar onveilige jeugd "Uit de kluwen". Het is een prachtig interview waarin Anne openhartig spreekt over haar jeugd en de rol van haar moeder hierin. In dit interview zegt Anne dat ze sinds 6 jaar geen contact meer heeft met haar moeder, een bewuste keuze. En dat ze haar moeder heeft losgelaten. Voor haar is dit een krachtig besluit.
Haar woorden hebben mij zo geraakt en aan het denken gezet. Ik heb heel lang gedacht: Kon ik maar beter tegen de afwijzingen, tegen de verwijten. Kon ik er maar boven staan, want dan had ik nu nog contact met deze ouder. Dan hoefde ik deze ouder niet af te wijzen en voor mezelf te kiezen.
Maar dit klinkt nog heel erg vanuit mezelf; als ik maar verander dan zou het moeten lukken. Het klinkt ook heel erg vanuit: ik had geen andere keus dan het zo te doen. Het klinkt een beetje machteloos en of ik mezelf vrij pleit. Of zoiets. Als ik maar beter mijn best had gedaan was het vast wel gelukt. Sorry, maar ik kan er niet mee omgaan dus dan maar geen contact. Zo heb ik het ook jaren gevoeld.
Slachtoffer voelen
Dit klinkt net zoals wat ik laatst las over een vrouw die schreef dat ze mishandeld wordt door haar partner en zegt dat het zo bijzonder en niet te begrijpen is dat alle vernederingen van haar partner haar nog zo raken. Dat ze na al die jaren er toch beter tegen zou moeten kunnen. Ze vroeg zich niet af waarom haar partner haar al jaren mishandelde en waarom ze nog bij hem was.
Toen ik dit las van deze vrouw riep dat verontwaardiging op bij mij. Hallo, waarom zou je hier beter tegen moeten kunnen? Mijn eerste gedachte is wegwezen bij een partner die jou mishandelt. Een logische gedachte. De reactie van deze vrouw is een typische reactie van een slachtoffer. Slachtoffers leggen vaak de verantwoordelijkheid bij zichzelf en twijfelen aan zichzelf, niet aan het gedrag van de ander.
Maar ho even. Doe ik niet precies hetzelfde? Slachtoffer ik mezelf juist op deze manier? Ik wilde hier toch vanaf? Ik wilde toch niet machteloos zijn of me machteloos voelen. Ik wil me geen slachtoffer voelen van mijn jeugd.
Ik heb toch juist geleerd en ontdekt dat ik niet verantwoordelijk ben voor het gedrag van de ander? Ik heb toch ook geleerd dat ik mijn eigen grenzen mag hebben, dat ik niet alles meer hoef te accepteren of te tolereren. Dat ik een keus heb om de ander los te laten, omdat dit gezond is voor mij. Ook al betreft dit mijn ouder.
Een heftig maar krachtig besluit
Ik weet nog niet zo goed hoe, maar dit is een belangrijk besef. Alsof ik nu, terwijl ik dit schrijf, opnieuw een besluit heb genomen om geen contact te hebben met de psychiatrisch zieke ouder. Vanuit een ander gevoel. Vanuit een krachtig gevoel. Ik heb geen contact met de psychiatrisch zieke ouder omdat ik het niet meer wil. Omdat ik niet wil vervallen in oude patronen, omdat het contact wat ik had niet gezond was, omdat het geen fijn contact was.
Ik wil geen contact meer met de psychiatrisch zieke ouder.
Dit klinkt heel anders dan te zeggen:
Ik kan geen contact hebben met de psychiatrisch zieke ouder.
Voel jij het verschil?
Ik wel.
Het is nu een weloverwogen keuze vanuit mezelf. Een pijnlijke keuze, een harde keuze maar een juiste en krachtige keuze. Het raakt me enorm. Want dit betekent verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuze. Ik kan me niet meer verschuilen of het als excuus gebruiken. Het is niet iets wat me is overkomen. Nee, ik heb hiervoor gekozen.
Dankwoord
Nu weer terug naar Anne. Ik wil haar bedanken voor haar woorden die mij verder hebben gebracht.
Anne heeft het boek “Uit de kluwen” geschreven. En heel bijzonder, ik trof Anne op de Kind van Dag, georganiseerd door Labyrinth in Perspectief. Ik heb haar persoonlijk kunnen bedanken en uiteraard haar boek gekocht. Ik heb het boek in mijn vakantie gelezen. Het heeft me gepakt vanaf de eerste bladzijde. Anne beschrijft op een respectvolle wijze en zonder grote lading wat ze heeft meegemaakt in haar jeugd, gebruik makend van haar dagboeken. Het is haar persoonlijke verhaal met daarin ook de hoop voor de toekomst.
Deze blog heb ik niet geschreven als pleidooi om te breken met je psychiatrisch zieke ouder. Elk mens heeft zijn eigen weg te gaan. Dit is mijn weg.
Deze blog heb ik vooral geschreven als verwerking voor mezelf. Tevens heb ik deze blog voor jou geschreven om je mee te geven dat je altijd een keus hebt, hoe moeilijk deze soms ook lijkt. Het is een keuze om wel of geen contact te hebben met je psychiatrisch zieke ouder. Je hebt ook een keuze hoe je dit contact vorm wilt geven.
Weet je niet hoe?
Reactie plaatsen
Reacties