Naast mijn eigen praktijk waar ik o.a. verlies-en rouwtherapie geef, werk ik als vrijwilliger in het hospice in Groningen. Het werk wat ik doe als therapeut heeft niets te maken met het werk wat ik, onbetaald, in het hospice doe. Toch is het werken in het hospice, Covid-19 en ook het overlijden van mijn vader aanleiding en motortje geweest om te starten met mijn eigen praktijk.
Hospice
Voordat ik verder ga, zal ik eerst even kort vertellen wat een hospice is. Een hospice is een huis, waar mensen de laatste fase van hun leven kunnen verblijven. Meestal zijn de mensen terminaal ziek en kunnen of willen niet thuis verzorgd worden. Zij worden in de watten gelegd door vrijwilligers. De gast staat centraal en als vrijwilliger stel je je op ten dienste van de gast. Buurtzorg is er voor de medische en lichamelijke zorg, in samenwerking met de huisartsen. Na het overlijden van de gast is er de mogelijkheid om de laatste zorg te ontvangen vanuit het hospice en opgebaard te liggen in het hospice. Ik wil er nog bij vermelden dat een hospice kan bestaan door de vrijwilligers en door giften. Er wordt niets verdiend aan het hospice en is ook niet zo bedoeld. Voor meer informatie over het hospice Groningen klik hier.
Betekenisvol
Als ik vertel dat ik als vrijwilliger in een hospice werk krijg ik steevast de opmerking: “Oh maar dat is zwaar”. Ik kan jullie zeggen: Werken in een hospice is niet zwaar. Werken in een hospice is heel mooi, fijn, betekenisvol en ontspannend. We hebben regelmatig lol met de gasten en als vrijwilligers onderling. Natuurlijk is het verdrietig dat er mensen overlijden. Als een gast in het hospice komt zal de gast daar sterven, op een enkele uitzondering na. Een enkeling knapt weer op en vertrekt naar bijvoorbeeld een verzorgingstehuis. In het hospice hoort de dood bij het leven, is het onderdeel van het leven. De sfeer is heel fijn. Het is zo waardevol om het proces te mogen meemaken met deze mensen en hun familie en hen een zo fijn mogelijke tijd te geven tot ze overlijden en de periode daarna tot de begrafenis of crematie. De familie wordt ontzorgd waardoor ze er helemaal kunnen zijn voor hun dierbare.
Covid-19
En toen kwam Covid-19 en moest ook het hospice zich vanzelfsprekend aanpassen aan de regels. Gelukkig kan er heel veel wel. Er mogen bezoekers komen, niet teveel tegelijk. We werken nog steeds en kunnen er zijn voor de gasten. We houden een maximum van 4 gasten aan om de bewegingen in het huis te beperken. Uiteraard met een mondkapje op tijdens de verzorging van de gast, handen en ruimtes ontsmetten met zoveel mogelijk 1,5 meter afstand van elkaar.
Ruimte voor rouwen
Ik was in januari net gestart in de werkgroep “Laatste zorg”. Dit betekent dat ik, samen met collega’s, de overledene verzorg en mooi aankleed, met of zonder hulp van de familie. Wij bieden uiteraard alleen “de laatste zorg” als de gast dit zelf wil. Ik heb eenmaal de laatste zorg kunnen bieden samen met een collega, ik werd ingewerkt. Daarna hebben wij dit niet meer kunnen doen, door de Coronamaatregelen. Heel begrijpelijk, maar ik vond het moeilijk. Vooral voor de gasten in de overgangsperiode voor en in de Coronaperiode. Wij konden de gasten niet bieden wat zij wilden. Ik heb hier een tijdje persoonlijk last van gehad. Zowel de gast zelf en de familie, als de vrijwilligers, waaronder ik zelf, konden niet rouwen zoals zij dat wilden.
Mijn vader overleed nogal plotseling j.l. 29 februari in het ziekenhuis, vlak voor de maatregelen die werden afgekondigd. Wij konden afscheid van hem nemen zoals wij dat wilden, met iedereen die erbij aanwezig wilde zijn. Ik heb de laatste zorg gedaan, samen met mijn zus. Zo fijn was dat.
Het heeft mij zo doen beseffen hoe belangrijk het is te kunnen rouwen, te mogen rouwen met wie je wilt, hoe je dat wilt, op welke manier je dat wilt. Dit besef bracht mij dichterbij de keus om te starten met mijn eigen praktijk. Corona kan ik niet verhelpen, wel de mogelijkheid bieden aan mensen om te kunnen en mogen rouwen, om ze te helpen hun verlies te verweven in hun leven op hun eigen unieke manier.
Het zaadje was gelegd en is nu uitgegroeid tot mijn praktijk “Levenscoach Marion”. De overeenkomst tussen werken als vrijwilliger in het hospice en werken als therapeut is: “Er zijn voor de medemens met mijn liefde en aandacht”. Hoe mooi is dat!
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi werk Marion!
Dank je!
Heel mooi verhaal Marion. Ook heel herkenbaar en je schetst een mooi beeld van het Hospice. Ik kan me erin spiegelen.
Zo belangrijk die rouw, 42 jaar geleden verloor ik mijn zusje, was toen zelf zes jaar en mocht geen afscheid nemen. Vond dat heel erg, heb het jaren lang verstopt en dit jaar pas begonnen met rouwen. En er deze week achter gekomen dat ik hiermee ook mijn vader verloor, hij heeft als diagnose schizofrenie dat ging goed tot mijn zusje overleed kreeg een andere vader terug. Met mijn moeder sinds baby al geen goed contact. Dus realiseerde mij deze week ineens dat ik sinds die tijd tot aan dat ik de rouw alsnog in ben gegaan. Mij een vreemde in eigen huis voelde. Vandaar dat ik mij daar ook meer mee wil bezig houden als ik eenmaal vrijwilliger ben bij rco de hoofdzaak als client ondersteuner op ervaringsdeskundige gebied. Ben nu met de derde cursus bezig die heet ervaringsdeskundige benadering.