Het is nu ruim 3 jaar geleden dat ik met een paniekaanval thuis kwam na een etentje in een restaurant met mijn kinderen en ex-man. Ik wist niet wat me overkwam, de volgende ochtend heb ik mij ziek gemeld op mijn werk en dacht dat ik na een weekje bijkomen wel weer hersteld zou zijn. Niets was minder waar. Er kwam niets meer uit mijn handen.
Ingestort
Ik verbleef op dat moment in een vakantiehuisje in Marum, omdat ik in maart van dat jaar gescheiden was en nog geen huis had. Het huisje was mijn enige veilige plek op dat moment. Mijn leven stond op z'n kop: Ik had geen man meer, geen huis, geen veilige haven, mijn jongste dochter had iets verschrikkelijks traumatisch meegemaakt, mijn kinderen woonden op zichzelf en toen liet mijn geest en mijn lichaam me ook nog in de steek. Werken kon ik ook niet meer. Ik heb snel mijn huisarts bezocht en zij constateerde een burn-out en adviseerde mij om een psycholoog in te schakelen. Zo gezegd, zo gedaan.
Voor mij was het moeilijk te accepteren dat ik een burn- out had. Ik was toch altijd zo sterk, ik kon alles altijd aan, ik zorgde voor mijn gezin, ik had een zware baan van 36 uur in de Mesdagkliniek en zorgde dat alles bleef draaien. En na mijn scheiding had ik ook het gevoel door te moeten gaan, totdat het niet meer kon. Mijn lichaam en geest gaven het op. In het begin dacht ik er met een paar maanden wel klaar mee te zijn, maar hoe langer de periode duurde hoe meer ik besefte dat het wel eens langer zou gaan duren.
Een ontwortelde boom
Ik voelde mij een grote sterke ontwortelde boom. Ik was totaal de weg kwijt, ik voelde me moe en uitgeput, wist niet meer wat ik wilde, hoe ik me voelde en wat er allemaal gebeurde in mezelf en in mijn lichaam. Mijn leven stond op z'n grondvesten te schudden. Even dacht ik dat ik gek zou worden.
Ik dacht maar steeds hoe het toch kon dat ik ingestort was, ik die altijd zo sterk was. Ik die al meerdere therapieën achter de rug had, bewust leefde, een moeder is en het goede voorbeeld geeft en me al jaren los probeerde te maken van een ingewikkelde jeugd. Tja, ook een sterke boom kan ontwortelen na een aardbeving. Dat is precies wat er in mijn leven is gebeurd.
Kwakende kikkers
Ik was in deze periode bezig met het kopen van een huis, maar dat heb ik voor 3 maanden stil gelegd, het lukte me niet hierop de focussen. Mijn vakantiehuisje maakte deel uit van een vakantieparkje, een vredelievende plek met veel dieren, zoals ezels, een pauw met z'n jonkies, kippen, geiten en 2 maffe alpaca's.
Naast het park was het Trimunter bos waar ik vrijwel dagelijks gewandeld heb. Weer of geen weer, elke dag hetzelfde rondje. De ene keer de ene kant op, de ander keer de andere kant op. En elke keer was het anders. Vier seizoenen met elk zijn charmes.
Deze wandelingen waren mijn houvast en reden om me aan te kleden en naar buiten te gaan. De ene dag werd ik ontvangen door een groep kwakende kikkers, het andere moment liep ik tegen een koe op. Zodra ik in het huisje enige paniek voelde ben ik gaan wandelen en dit bracht mij letterlijk met de voeten terug op de aarde. Ik had vrijwel dagelijks telefonisch contact met mijn hartsvriendin. Het gaat te ver om te zeggen dat ik het zonder haar niet had gered, maar samen met het lopen in de natuur was zij mijn steun en toeverlaat en het contact met de realiteit.
Nieuwe huis
Na 3 maanden, inmiddels januari 2018, nam ik weer contact op met mijn makelaar. Het tweede appartement wat ik bekeken had met mijn jongste dochter, was raak! Vanaf het moment dat ik in de woning stond had ik het gevoel: Dit is mijn huis! Best spannend want er waren veel gegadigden. Uiteindelijk is het mij gelukt het te kopen. Na ruim een jaar zoeken en wel 30 tot 40 huizen te hebben bekeken, heb ik mijn stekkie gevonden, vlakbij het centrum van Groningen en woon er vanaf juni 2018 met groot plezier.
Langzaam herstel
In mijn nieuwe huis als veilige basis kon ik werkelijk aan mijn herstel beginnen. In juni 2019 ben ik weggegaan bij de Mesdagkliniek om te gaan onderzoeken wat ik verder wil met mijn carrière. Met Esther Roelofsen, mijn loopbaancoach, heb ik een heel traject afgelegd. Een fantastische loopbaancoach overigens! In juli 2019 ben ik begonnen in het hospice in Groningen. En dit heeft uiteindelijk geresulteerd in het starten van mijn eigen praktijk, waar ik in een eerdere blog over geschreven heb.
Het sleutelmoment van mijn nieuwe huis!
Vrij voelen
Het gekke is dat hoe rot ik me ook voelde, hoe angstig en eenzaam ik ook was, ik al snel voelde dat ik sterker uit deze situatie zou komen. Ik zag het licht nog helemaal niet, maar ik had het vertrouwen dat er licht aan het einde van de tunnel zou komen.
Precies dit heeft me geholpen verder te gaan, te vertrouwen op mezelf en mijn zelfhelend vermogen en te vertrouwen op mijn kinderen, vrienden, psycholoog en last but not least mezelf. Het is me gelukt omdat ik naar mezelf luisterde, mezelf serieus nam, mezelf even het belangrijkste vond en alle gevoelens toeliet die er waren.
Ik mocht stil staan bij wat mijn behoeften zijn, wat ik wil, wat ik nodig heb, wat ik belangrijk vind in het leven. Ik mocht ( van mezelf) ook gewoon lantefanteren en niets doen of juist gek doen en als een puber dansen tot midden in de nacht op techno muziek op Paradigm. Of experimenteren met soft drugs, wat overigens geen succes was!
Ik mocht van mezelf ook mijn grenzen bewaken en aangeven. Kortom ik mocht er helemaal zijn met alles wat er in me zat. Ik nam mezelf serieus en had liefde en compassie voor mezelf. Allemaal zaken die ik van huis uit niet zo goed geleerd heb en dus niet vanzelfsprekend waren voor mij. Door dit allemaal te voelen, ervaren en te accepteren heb ik mijn verliezen kunnen verweven in mijn leven waardoor ik weer verder kan met mijn leven. Ik voel me vrij! Dit gevoel gun ik iedereen.
Wil jij je ook weer vrij voelen en de regie terug krijgen over je leven? Dat kan. Maak een afspraak voor een gratis inspiratiegesprek waarin we bekijken wat ik voor je kan betekenen. Ik ondersteun je graag op weg naar jouw vrijheid.
Reactie plaatsen
Reacties