Ruim een maand geleden kwam ik een bericht tegen van Marie José Rietdijk op Linkedln waarin zij vroeg om coaches en therapeuten die hun levensverhaal zouden willen vertellen voor de camera aan haar keukentafel voor een podcast. Ik dacht meteen: "Ja leuk, dat ga ik doen" en heb mij opgegeven. Ja gezegd voordat ik goed en wel had overzien wat dit betekende. OMG. 31 maart was deze dag.
Ik neem jullie mee naar de dag vóór het interview, 30 maart. Ik realiseerde me opeens dat ik de dag erna naar Brabant zou rijden, geïnterviewd zou worden en daarna weer terug zou rijden naar Groningen. Welke gek doet dat?
Koud watervrees
Ik durfde niet meer, ik had koud water vrees en dacht ook nog dat het toch wel erg veel reistijd was voor een paar uur in Brabant. Ik had het bijna afgezegd. Ik zag er tegenop, niet omdat ik gefilmd zou worden. Niet omdat ik mijn levensverhaal zou gaan vertellen. Maar ik zag er tegenop omdat ik besefte dat mijn levensverhaal te zien en te horen zou zijn. Daar kreeg ik toch ook wel schrik van. Terwijl ik dit tegelijkertijd ook wil. Ik wil me niet meer verstoppen, mijn eigen unieke verhaal als KOPP-er mag er zijn, ik mag er zijn en daarnaast wil ik mensen inspireren.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus daarom denk ik dat ik het wel kan”
Deze uitspraak zeg ik de laatste tijd regelmatig tegen mezelf om me moed in te spreken. Ik heb er een Linkedln post van gemaakt voor wat support. Er reageerden, op mijn neef na, allemaal vrouwen. Sterke vrouwen die mij succes wensten, vonden dat ik lef heb. Ook vrouwen die voor de camera hun levensverhaal verteld hebben en mij geruststelden. Het waren hartverwarmende reacties en ze gaven mij steun en het sterkte mij om de keus te maken wel naar Brabant af te reizen.
De dag van het interview
Op 31 maart, de dag van het interview ben ik om 10.00 de deur uit gegaan met prachtig mooi weer. Aangekomen in een dorpje in de buurt van Den Bosch zijn we, na even van het zonnetje te hebben genoten, begonnen aan het interview. En ik kan zeggen, het viel me reuze mee. Het was een plezierig gesprek. Marie José stelde mij op mijn gemak. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, al denk ik achteraf wel aan wat ik nog allemaal niet verteld heb. Ik rijd uiteindelijk met een cadeautje van Marie José en een tevreden en zomers gevoel terug naar Groningen. Het was het waard.
Maar ja, ik heb het interview nog niet gezien natuurlijk. Binnenkort krijg ik een linkje en kan ik het terug zien en besluiten het toch niet te publiceren. Het zal wel confronterend zijn om mezelf terug te zien. Om mezelf te horen praten. Maar ja dan had ik maar geen interview moeten geven!
Na het interview besef ik dat het niet meer zoveel uitmaakt voor mezelf of het interview bekeken en gezien gaat worden. Er is naar mij geluisterd, ik ben gezien, ik ben gehoord. Mijn interviewster en haar compagnon hebben mij serieus genomen. Uiteindelijk heb ik mezelf serieus genomen.
“Ik heb het een keer gedaan en weet dat ik het kan”
Valkuil
De volgende dag, 1 april, en dit is geen grap, stond ik met een rot gevoel op. Het interview had meer met me gedaan dan ik dacht. Elke keer dat ik vertel over mijn leven is er iets op de voorgrond of iets wat meer aanhaakt aan de fase waarin ik zit.
Deze keer was het dat ik besefte dat ik me, in mijn leven, nogal aangepast heb aan de behoefte van de ander en vooral gegeven heb. Ik ben mezelf een beetje kwijtgeraakt. Mijn kinderen, mijn toenmalige echtgenoot en mijn familie vond ik belangrijker dan mezelf. Met als gevolg dat ik uiteindelijk een burn -out heb gekregen in 2017. Het blijft een valkuil voor mij, ook nu. Ik wil heel graag geven. Geven uit mijn hart, niet geven om te pleasen en mezelf vergeten. Dat lukt blijkbaar niet altijd.
Jezelf een cadeautje geven
Als kind mocht ik geen eigen gevoel hebben, ik mocht geen eigen wil hebben, mijn grens niet aangeven, ik mocht geen nee zeggen. Dat werd niet getolereerd door mijn zieke ouder. Blijkbaar vind ik het nog steeds moeilijk de balans te vinden tussen ontvangen en geven en daarmee mijn grenzen aan te geven en aan goede zelfzorg te doen.
Beseffen dat ik mezelf tekort heb gedaan is verdrietig. Beseffen dat het nooit te laat is om te leren en ik mezelf nu kan geven wat ik tekort ben gekomen is heel waardevol en geruststellend. Ik heb de daad bij het woord gevoegd. De vraag van Marie José kwam of ik mijn interview exclusief een maand in haar community wil laten plaatsen, voordat het online gaat. Ik heb besloten dat ik meteen, als ik tevreden ben, het interview vrij wil geven.
Dit interview is als eerste een cadeautje aan mezelf. Als ik bovendien andere mensen kan inspireren met mijn verhaal is dat de kers op de taart.
w.s. wordt het volgende week mogelijk om het interview te zien en te beluisteren en plaatst ik de link in mijn blog.
p.s. Inmiddels heb ik zelf het interview terug gezien en ik ben tevreden!
Als je wekelijks mijn blog wilt ontvangen stuur een bericht via hier of stuur een mailtje naar info@levenscoachmarion.nl
Reactie plaatsen
Reacties