Ik weet niet meer precies hoe oud ik (ergens rond de 23/24 jaar) was dat ik er achter kwam dat mijn jeugd minder leuk was dan ik altijd gedacht had. Ik weet nog wel precies hoe oud ik was, waar ik was en wie het was die mij aansprak op mijn slachtofferschap. Hoe ik mezelf onderdompelde in zelfmedelijden en mij een slachtoffer voelde van mijn jeugd en ik hiermee geconfronteerd werd.
Positief keerpunt in mijn leven
Ik volgde in 1992, als 26 jarige, samen met mijn toenmalige man, de opleiding Transpersoonlijke psychotherapie bij het CGL. De opleider confronteerde mij met mijn slachtofferschap. Ik voelde mij een slachtoffer van mijn jeugd, mijn ouders. ik verschuilde me achter dat wat ik mee had gemaakt in mijn jeugd.
Wat hij precies tegen mij gezegd heeft op dat moment weet ik niet meer, maar de strekking was ongeveer zo: de mensen waar je nu mee om gaat zijn niet je vader, niet je moeder. De mensen waar je nu mee omgaat hebben jou niets aangedaan. Je kan een rot jeugd gehad hebben, maar jij bent degene die verantwoordelijk is voor hoe jij je leven verder inricht. Je kan je hele leven wijzen naar anderen, maar daar los je niets mee op. Neem de verantwoordelijkheid, voel de pijn, ga het aan, verwerk het, of stop het weg maar ga niet lopen piepen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment, het was afschuwelijk. Dit moment was echter een positief keerpunt in mijn leven.
Hij heeft me door elkaar en wakker geschud. Wil ik iets van mijn leven maken zal ik de verantwoordelijkheid zelf moeten nemen. Niet de verantwoordelijkheid dragen voor wat ik heb meegemaakt in mijn jeugd als kind. Daar zijn mijn ouders, familie en omgeving verantwoordelijk voor. Ik was als kind ook een slachtoffer van mijn jeugd. Maar ik kan de verantwoordelijkheid nemen voor hoe ik mijn eigen leven verder vorm wil geven.
Wat ik hebt meegemaakt is niet normaal
Voordat ik kon gaan verwerken wat ik had meegemaakt in mijn jeugd moest het eerst tot me doordringen dat wat ik had meegemaakt niet normaal was. Ik heb niet veel liefde meegekregen en de liefde die er was, was voorwaardelijk. Het duurde even tot ik besefte dat mijn jeugd niet zo leuk was geweest en we toch wel tekort zijn gekomen.
Zo zal ik nooit vergeten dat mijn toenmalige man heel lief voor me was toen ik ziek was. We woonden net samen en ik zal een jaar of 23 geweest zijn. Hij bracht kopjes thee naar mij, was lief, gaf mij aandacht. Ik reageerde de eerste keer nogal verbaasd en vroeg wat hij aan het doen was. Nou gewoon lief zijn voor jou. Ik was dat niet gewend. Als wij als kind ziek waren lagen we in ons eigen bed, zonder enige vorm van aandacht. Geen kopjes thee, geen liefde, geen knuffel of (extra) aandacht. Mijn moeder vond ziek zijn een vorm van aandacht wat niet beloond mocht worden. Mijn ex- man heeft me deze aandacht en liefde bijgebracht.
Door langzaam te beseffen dat ik liefde tekort was gekomen en mij was aangedaan ontstond er een gevoel van medelijden met mezelf. Ik vond mezelf heel zielig. Als kind overkwam het mij, ik kon er niets aan doen. Zelfmedelijden had ik nodig om weer een stap verder te komen. Door te lijden met mezelf kwam ik tot besef dat ik echt niet zo'n leuke jeugd heb gehad.
Gevaar van blijven hangen in slachtofferschap
Ik had geleden en had dat voor het eerst erkend. De eerste stap was erkennen dat mijn jeugd niet fijn was geweest en ik me heel eenzaam heb gevoeld. Daar uit volgend ontstond er zelfmedelijden en besef dat ik slachtoffer was, als kind van mijn ouders.
Het gevaar is dat je als volwassene in dit gevoel blijft hangen. Dat je je slachtoffer voelt en daar naar gaat handelen. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat zelfmedelijden en je slachtoffer blijven voelen niet gezond is en zelfs destructief kan zijn. Het slachtofferschap houdt je weg bij je werkelijk pijn, bij je boosheid en verdriet. Het houdt je weg bij wat je werkelijk wilt, omdat jouw slachtofferschap je weg houdt bij je eigen kracht. Het slachtofferschap houdt je machteloos, alsof jij niets aan je eigen gedrag kunt doen. Je verlangt naar liefde die niet gaat komen. Je wijst naar je ouders en zegt dat zij de schuld zijn van jouw leed en zorgt ervoor dat je geen stap verder komt in het leven. Je hebt dan een excuus om geen stappen te zetten, om de pijn niet te hoeven verwerken. Je blijft hangen in een naar gevoel, maar er gebeurt feitelijk niets. Zo kun je je hele leven ongelukkig blijven voelen.
Als kind ben je niet verantwoordelijk voor je eigen leven, je bent slachtoffer, het leven overkomt je, je ontwikkelt je eigen overlevingsstrategieën. Wat er in je jeugd gebeurd is heb jij geen schuld aan en had je geen invloed op. Hoe jij je leven verder vorm gaat geven, daar heb je wel invloed op. En dat is goed nieuws.
Moed om een stap te zetten
Aandacht en erkenning geven aan de pijn en leed uit je jeugd is noodzakelijk en belangrijk. Nu ben je volwassen en kunt zelf keuzes maken en je kunt kiezen wat je met je pijn doet.
- Ga je je hele leven zitten kniezen en stil staan bij wat jou is overkomen of neem je jezelf onder handen en kies je voor jezelf?
- Ga je je hele leven wachten op de liefde van je ouders die nooit gaat komen of geef je jezelf die liefde die je zo hard nodig hebt en accepteer je wat er nooit gaat komen?
- Geef je je ouders de schuld van jouw gedrag nu of pak je jezelf aan en verander je jouw gedrag?
Het is aan jou. Dit is de volgende stap: verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en dat is meteen het moeilijkste wat er is. Want dat betekent dat je naar jezelf moet kijken en niet meer weg kunt lopen voor je verantwoordelijkheid.
Het is ook het mooiste wat er is, want het geeft je ruimte om te worden wie je werkelijk bent en wie je wilt zijn. Jij bepaalt namelijk of je de regie pakt en je eigen weg gaat of dat je je verleden laat bepalen en dus slachtoffer en je dus rot blijft voelen.
Er is moed voor nodig om voor jezelf te kiezen en jezelf te bevrijden van een belaste jeugd. Los komen en vrij worden van al je gedachten, ideeën, verwachtingen, je verleden, frustraties, je hoop, is hard werken. Het is geen gemakkelijke weg. Het is een krachtige weg!
Ik heb deze keuze toen gemaakt en heeft me gebracht tot waar ik u ben. En ik kan je zeggen : het voelt heerlijk.
JE BENT NIET VERANTWOORDELIJK VOOR DE PROBLEMEN VAN JE OUDER(S), JE BENT WEL VERANTWOORDELIJK VOOR JE EIGEN LEVEN.
Je hebt altijd een keuze! Weet je niet hoe? ik ondersteun je hierbij.
Reactie plaatsen
Reacties