Ik ben een rijk mens! Ik heb leuke, creatieve, zelfstandige en lieve kinderen en ben trots op ze. Ze zijn alle drie volwassen met een eigen karakter en eigen leven. Af en toe komen ze even mamaliefde halen, de één wat meer dan de ander en het is allemaal goed. Lekker voor ze koken, helpen met hun studie, spelletjes doen, lachen, samen Netflix kijken, serieuze gesprekken voeren of gewoon even niks. Mijn moment om voor ze te zorgen en samen te zijn om ze daarna weer los te laten.
Oerbehoefte
Al op jonge leeftijd voelde ik dat ik moeder wilde worden. Gek eigenlijk, daar sprak ik nooit over maar ik voelde het intuïtief. Die oerbehoefte, ik denk dat het een oerbehoefte is, heb ik een tijdje weggedrukt. Het mocht er niet zijn. Ik kreeg de boodschap mee dat het moederschap niet zo leuk was. Ik heb zelfs een tijdje gedacht dat ik niet geschikt zou zijn voor het moederschap. Dit waren niet mijn gedachten, maar de woorden die ik meekreeg van thuis.
In 1992 begon ik en mijn toenmalige man aan de opleiding transpersoonlijke psychotherapie. In deze periode werd het gevoel moeder te willen worden, steeds sterker. We hadden een paar excuses om nog niet aan kinderen te beginnen: eerst een vaste baan, een huis kopen e.d. Totdat ik een individuele therapiesessie had met mijn praktijkopleider. Ik weet nog goed dat hij zei; Als je J. zegt dat je nu een kind wilt, gaat hij vast ja zeggen. Ik geloofde hem niet. Hoezo? Hij antwoordde: Als je iets stellig zegt, gaat de ander er ook meestal anders op reageren. Zo gezegd, zo gedaan. 4 maanden later was ik zwanger. Begin 1995 werd onze oudste dochter geboren.
Het leven op zijn kop
Cliche: vanaf dat moment verandert je leven compleet. Was ik daarvoor alleen verantwoordelijk voor mezelf, vanaf de geboorte van je eerste kind ben je verantwoordelijk voor een klein mensje die totaal afhankelijk is van je. We hebben daarna nog een dochter en een zoon gekregen. In 2,5 jaar tijd heb ik drie kinderen op de wereld gezet en ze hebben alle drie tot hun eerste levensjaar borstvoeding gehad. De eerste 7 jaren geen nacht doorgeslapen. Hoezo tropenjaren! Mijn ex-man zei altijd; Het was een bewuste keuze, maar we wisten niet wat we deden. En ik denk dat dit eigenlijk altijd geldt voor het krijgen van kinderen. Je hebt geen idee totdat je ze krijgt. Ik had het voor geen goud willen missen.
Onvoorwaardelijke liefde
Het moederschap en daarmee mijn kinderen zijn het mooiste wat me is overkomen. De liefde die ik voel voor mijn kinderen is met niets te vergelijken, die is overweldigend. Ik weet nog dat ik net zwanger was van mijn tweede kindje en dacht: ik voel zoveel liefde voor mijn dochter, heb ik nog wel liefde over voor het tweede kindje? En het mooie is dat wanneer je tweede kindje geboren is er nog meer liefde komt. Mijn hart opende zich voor haar. En dat herhaalde zich bij mijn zoon. Wat een rijkdom, zoveel liefde voelen. Het moederschap is tegelijkertijd ook het moeilijkste wat er is. Het was een drukke tijd en een grote verantwoordelijkheid. Anderzijds was het soms best lastig, omdat ik geconfronteerd werd met mijn eigen gevoelens, behoeftes, tekortkomingen en mijn eigen jeugd waar ik mee heb te dealen.
De cirkel doorbroken
Met een onveilige jeugd achter de rug en voorwaardelijke liefde te hebben gehad was het niet vanzelfsprekend om een liefdevolle, emotioneel volwassen moeder te worden. Voor je het weet herhaal je het gedrag wat je kent vanuit je jeugd en probeer je via je kinderen de schade in te halen of je kinderen moeten jouw leegte gaan opvullen, wat natuurlijk nooit lukt.
Dankzij de liefde en het vertrouwen wat mijn toenmalige man me gaf en de nodige therapie, kon ik mezelf helen. Ik leerde meer en meer van mezelf te houden, de liefde begon weer te stromen. Het ouderschap vraagt om (emotioneel) volwassen gedrag. Ik durf wel te stellen dat ik de cirkel van onveilig opgroeien doorbroken heb. Genoeg fouten gemaakt hoor, ik ben niet overal even trots op. Ik heb ooit mijn middelste kind één keer een tik gegeven, daar pest ze me nu nog mee. Echter, mijn ex-man en ik hebben onze kinderen een veilige basis kunnen geven. We houden onvoorwaardelijk van ze. Ze mogen zijn wie ze zijn, welke keuzes ze ook maken in hun leven. Ze hebben een veilige basis waardoor ze tegenslagen in het leven aankunnen. Daarnaast kunnen ze er op vertrouwen dat ze kunnen terug vallen op liefdevolle ouders. Dit maakt mij gelukkig.
Uitvliegen
En voor je het weet zijn ze volwassen en gaan ze een eigen leven leiden. Onze oudste dochter is op haar zeventiende het huis uit gegaan om te gaan studeren in het buitenland en is na 6 jaar weer terug gekomen naar Nederland. Onze tweede dochter ging met haar 18e de deur uit en ging in een andere stad studeren, onze zoon op zijn 19e. Mijn ex-man en ik hadden altijd tegen elkaar gezegd: We willen graag creatieve, zelfstandige kinderen. Dat hebben we geweten! Onze taak zit erop als opvoeders.
De liefde blijft voor altijd!
Ik hou van jullie.
Reactie plaatsen
Reacties
Een schitterend, persoonlijk verhaal.
Aan het ouderschap gaat geen oefening aan vooraf. Je groeit als het ware beide op. Elk kind bewandelt het pad dat hij of zij nodig heeft om zich te vormen. De kunst is om ze die eigen weg ook te gunnen. Er wel altijd te zijn om ze waar nodig, op te vangen. Dit is een onderdeel van liefde voor kinderen.
Dank je lieverd! En zo is het precies.