De feestdagen liggen achter ons. Verzadigd door de zoetigheden, gourmetten, drank en spelletjes. Oud en Nieuw heb ik bij mijn lieve broer en zijn gezin gevierd in het westen van het land. Op Nieuwjaarsdag reed ik het zonnetje tegemoet richting Groningen. Heel blij en gelukkig van deze dagen met hen. Tegelijkertijd werd ik verdrietig.
Blij
Blij omdat het een hele fijne avond was waarin we gelachen hebben. Gelachen met een spelletje, Mind Extreme, waarbij we niet mogen praten en door middel van lichaamstaal duidelijk moeten maken welke kaart je in je hand hebt. Het zorgde voor hilarische momenten. Blij omdat we ineens een paar uur aan het praten waren over het afgelopen jaar n.a.v. het spel Vertellis en dat met 2 pubers die normaal niet praten. Hoe gaaf is dat. Met als voorbeeld een vraag: Wie heeft jou geïnspireerd het afgelopen jaar? Zo werd het een memorabele jaarwisseling, zonder oliebollen, dat dan weer wel. Ik voelde mij verbonden met mijn broer en zijn gezin.
Verdrietig
Verdrietig omdat ik in mijn eentje naar huis reed, het gezin achterlatend. Wetende dat ik in mijn eentje thuis zou komen in een leeg huis, waar ik op dat moment geen zin in had. In de auto fantaseerde ik over een lover, (die er niet is). Wat zou het leuk zijn als ik een leuke man tegen kom waar het mee klikt en we stapelverliefd worden. Voordat ik allerlei tips krijg, ik heb al van alles ondernomen; speeddaten, Tinderen. Ik heb contacten gelegd in cafeetjes, toen het nog mocht, maar helaas. Ik ben zelfs lid geweest van een relatiebemiddelingsbureau. Tot nu toe zonder resultaat.
Verlangen
Het leven zit soms raar in elkaar. Ik heb de afgelopen tijd regelmatig gehoord dat een single verlangt naar een maatje en het zat is om alleen te zijn. Van stellen vernam ik dat ze behoefte hebben om alleen te zijn, omdat ze voortdurend op elkaars lip zitten. Blijkbaar verlangen we naar iets wat we niet hebben: als je een relatie hebt mis je een stuk vrijheid. De single mist een verbintenis die je hebt als je in een relatie zit.
Ik lieg als ik beweer dat ik niet verlang naar een relatie met een lieve man. Echter, ik besefte ook, terwijl ik richting Groningen reed, dat ik het belang van een relatie nogal overschat en ook romantiseer. Alsof ik pas compleet en gelukkig ben met een man ( in mijn geval) waar ik een relatie mee heb. Alsof in een relatie zitten altijd zo geweldig is en mensen daar altijd gelukkig in zijn. De cijfers van huiselijk, intiem geweld liegen niet.
ontwerp van Yasmin Wegman
Een rijk mens
Ik realiseerde me dat het hebben van hechte vriendschappen mij compleet en gelukkig maakt. Partners komen, partners gaan, met uitzondering van een enkeling. De meeste vrienden heb je voor het leven, althans ik wel. In een goede, gelijkwaardige vriendschap bestaat geen jaloezie, gun je elkaar het beste, hou je van die ander zonder te claimen, wil je elkaar niet veranderen, accepteer je elkaar zoals je bent en kun je de ander loslaten wanneer dat nodig is. Je steunt elkaar onvoorwaardelijk en je kunt alles met elkaar delen. Plezier maken samen voert de boventoon.
Zulke vriendschappen heb ik. Waarden die in een relatie ook zeker niet misstaan. Echter is dat vaak het lastigste in relaties. We worden geraakt of getriggerd waardoor we elkaar pijn kunnen doen en gekwetst worden. Dat maakt relaties vaak stukken ingewikkelder en hoeft je dus niet gelukkiger te maken. Iets wat ik als single met een relatie van 31 jaar achter de rug voor het gemak wel eens vergeet.
Ik besefte op nieuwjaarsdag dat ik een rijk mens ben met lieve, sociale, creatieve kinderen die alle drie hun eigen weg gaan, en op mij terug kunnen vallen als ze dit nodig hebben. Met een lieve broer, schoonzus en neven waar de verbinding steeds sterker wordt. En met mijn vrienden waar ik onvoorwaardelijk van hou en een enorme verbinding mee voel.
Die lieve leuke man komt wel!
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi, herkenbaar en universeel verhaal, Marion. Over de dualiteit van het leven, over het gemis van 'niet hebben', over de uitersten tussen verdriet en geluk. Het leven.