Laatst vroeg iemand aan mij: "Wat zijn tekenen/symptomen waaraan je kan merken, nu je volwassen bent, dat je als kind bent opgegroeid in een onveilige thuissituatie?" Een goeie vraag die mij aan het denken heeft gezet.
Waar heb en had ik nou het meest last van in mijn dagelijks leven wat direct te maken heeft met mijn vroegere onveilige thuissituatie?
Niet gedag zeggen
Als mijn ex-man wel eens de deur uit ging zonder gedag zeggen ( niet bewust) was ik compleet van het padje af. Ik vond dat zo erg, helemaal als ik aan had gegeven dat hij even moest zeggen dat hij wegging. Ik voelde me rot. Het was alsof hij me afwees. Ik kon er uren door van slag zijn. Het riep angst op, soms was ik ook boos, het voelde zo onveilig.
match Tinder verwijderd
Ik heb een tijd op Tinder gezeten. Voor de mensen die niet weten wat dit is ( ja deze mensen bestaan): Het is een datingsapp waarin je mensen kan liken op foto's en als zij jou ook liken heb je een match en dan heb je de gelegenheid om met elkaar te chatten. Je kunt de match ook verwijderen.
Mijn eerste match klonk leuk, we waren leuk in gesprek, dacht ik. Op een bepaald moment had hij zonder dit aan te geven de match opgeheven. Ik was echt totaal van slag. Ik moest er dagen van bij komen. Gedachten van mij: Wat heb ik verkeerd gezegd enz. Ik was geschokt. Ik was niet boos op hem, maar ging twijfelen aan mezelf. Ik was niet goed genoeg en voelde me afgewezen.
Besloten Facebook groep
Onlangs nog had ik me aangesloten bij een besloten facebookgroep voor mensen die onveilig gehecht zijn. En na een paar weken werd ik zonder vooraankondiging of waarschuwing eruit gegooid. Geen idee waarom, zonder uitleg. Het zweet brak me uit! De spanning was voelbaar in mijn hele lichaam. Ik heb blijkbaar iets vreselijks fout gedaan, maar ben me van geen kwaad bewust. Ik was geschokt en voelde me bang. Ik heb er wat van gezegd en uiteindelijk mocht ik terug komen. Wat ik overigens niet doe, want het voelt niet veilig meer, straks word ik er weer uitgegooid.
Appjes
Als ik een dierbaar iemand een appje stuur en niet vrij snel antwoord krijg, word ik super onzeker en ga meteen aan mezelf twijfelen. Heb ik iets verkeerds gezegd? Was het niet zo'n goed idee wat ik schreef? Oh jee, wat zal er geantwoord worden? Vinden ze me nog wel aardig?
Mijn onveilige thuissituatie
En zo kan ik wel even door gaan. Voorbeelden waar een ieder misschien van denkt, ja maar het is ook niet fijn dat iemand zo doet of je zo behandelt. Zeker, helemaal waar. Echter doordat ik opgegroeid ben in een onveilige thuissituatie ben ik er totaal door van slag, mijn reacties zijn nogal heftig. Mijn hele lichaam reageert hierop, ik krijg spanning in mijn lichaam.
Ik word getriggerd door mijn verleden en mijn reacties op deze situaties zijn gemiddeld genomen heftiger dan bij mensen die een veilige thuissituatie hadden. Ik mocht niet zijn wie ik was en er werd vooral over mij geoordeeld. Niet alleen mijn gedrag werd afgekeurd, maar ik als gehele persoon. Er werd voorwaardelijk van me gehouden. Ik ben regelmatig afgewezen, het contact werd verbroken, zonder dat ik precies wist waarom. En als ik het wel wist, begreep ik niet waarom we er niet over gingen praten.
De andere ouder was ook bang en was niet tegen de situatie opgewassen en steunde mij niet. De ouder met de psychische problemen had de regie over mijn leven, maakte me afhankelijk en probeerde mijn identiteit van me af te nemen. Wat uiteindelijk niet gelukt is, daar ben ik te sterk voor. Ik heb 14 jaar geleden het contact met deze ouder verbroken om mezelf te beschermen. Een juiste keuze. Ik heb de regie over mijn leven terug gepakt en hoe!
Angst
Waar het eigenlijk op neer komt als ik getriggerd word is dat ik bang ben om afgewezen te worden, ik heb verlatingsangst. Maar ook angst om niet goed genoeg te zijn, angst om afgekeurd te worden om wie ik ben en wat ik doe. Ik ben bang voor het oordeel van de ander.
Dus elke keer als dit gebeurt of lijkt te gebeuren voel ik weer hetzelfde als vroeger. Al schrijvend besef ik dat angst het belangrijkste symptoom is waar ik aan kan en kon merken dat ik opgegroeid ben in een onveilige thuissituatie, de dreiging van verlaten worden of weggeduwd worden en de angst om nooit goed genoeg te zijn.
Goed nieuws
Gelukkig heb ik steeds minder last van dit symptoom, deze angst en heb er mee leren omgaan. Je kunt jezelf helen, je kunt jezelf bevrijden van het juk, van de beklemming, van de enorme angst. En dat is precies wat ik gedaan heb in mijn leven. De angst overwonnen door de angst in de ogen te kijken, er niet voor weg te lopen.
Door daarnaast mijn leven voor mezelf veilig te maken en meer zelfvertrouwen te krijgen en in mezelf te geloven. Bijvoorbeeld door duidelijkheid te vragen als je die niet krijgt of gewoon maar even te voelen wat je voelt. En hulp vragen aan mijn toenmalige man of een vriendin als het onveilig voelt. Iemand die lief voor me is en me niet veroordeelt.
Door een lieve moeder te zijn en onvoorwaardelijk van mijn kinderen te houden. Zelf sterker worden waardoor ik weer regie krijg over mezelf, mijn gevoelens en hierdoor weer voel wat ik wil en als ik weet wat ik wil kan ik ook keuzes maken.
Door veilige gelijkwaardige relaties aan te gaan met mensen en het contact met mezelf herstellen. Stapje voor stapje met liefde voor mezelf. De angst is niet volledig weg, maar ik kan er beter mee omgaan en uiteraard zorg ik voor de goede mensen om me heen.
Iedereen heeft hierin zijn of haar eigen weg te gaan. Jij kunt het ook! Weet je niet hoe? Ik begeleid je op deze weg. Maak een afspraak via de rode button voor een gratis inspiratiegesprek.
Reactie plaatsen
Reacties
Het eerste woord dat in mij opkomt, is lef. Om de angst in de ogen te kijken heb je lef nodig. Om die zieke ouder te weerstaan, óók! Je hebt beide gedaan. Ik kan daar alleen maar bewondering voor hebben.
Jij hebt als hulpverlener enorm veel ervaring maar daarmee start je nog geen eigen praktijk. Met het opzetten van je eigen bedrijf beland je ineens op een onbekend terrein. Het maakt je niet uit en gaat er voor. En dan... dit alles in Coronatijd. Dan heb je heel veel lef. Chapeau. 💐
Ik ken jouw angst ... zo juist omschreven. Ik ben nu vollop onderweg om mijn angst te overwinnen en mezelf naar waarde te schatten.
Wat schrijf je toch mooi en open je blogspot Marion. Het voelt heel goed wat je praktiseert en hoe je daarover vertelt. Chapeau!
bedankt Marion een helder stuk, en ik kan het helaas goed thuisbrengen. Het is van a tot z herkenbaar, die heftige reactie op mogelijke fouten en zelfs al op het zwijgen van een ander persoon. Te langdurige stilte betekende voor mij al gauw 'je hebt een probleem'. Ik kom uit een nest waar de stiltebehandeling populair was, dan keek je uit op hoge ruggen van de familieleden. Ik raak nog steeds van slag als iemand niet snel/adequaat reageert op mijn vraag of bericht. Als ik de spontane angst vrij baan geef kan hij opnieuw uitgroeien tot kleine paniek. Realiseer me steeds beter hoe irreeel dat is en zie het verband met vroeger wat helpt; ik kan de lading steeds beter plaatsen in die tijd. Als ik in het nauw zit hoor ik zelfs het bijbehorende stemmetje dat roept 'het is heeeel erg wat je deed!' een stemmetje van kinderlijk zelfverwijt. Het klinkt naief en geimponeerd, bang en ontzet van toon. Het is heeeleboelebende erg... zoiets roept het. Dat is de stem van een 5-jarige. Een simpele fout of misverstand kan zo uitgroeien tot iets vreselijks... als ik die stem geloof schenk schiet ik in kleine paniek, nog steeds. Kan dit steeds beter plaatsen als een echo van vroeger. Wat jij daarover schrijft past in dit kader, geeft een goed klik met mijn ervaring. Ik zie de reactie des te meer als 'normale' reactie of oude reflex. Succes verder en groet, Gerard.